Szkoła Marzeń

 

Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury Dziedzictwa Narodowego i Sportu 2021

Dzieci wróciły do szkoły po kolejnym locdownie. Dorośli pewnie trochę odetchnęli z ulgą, że dom nie jest przez nie roznoszony na strzępy a mnie w głowie pojawiła się myśl i wspomnienie, którymi kiedyś planowałam się podbielić z Wami na rozpoczęcie roku szkolnego i pewnie tak by było, gdyby te rozpoczęcia nie zaczęły być co chwila.

Ile ich mieliśmy w tym roku? Dwa, trzy czy może cztery, jeśli doliczyć ferie i święta to tych powrotów chyba sporo się nazbierało. Tym samym stwierdziłam, że artykuł równie dobrze mogę puścić w ramach stypendium Ministra Kultury, bo temat ważny, wciąż nierozstrzygnięty i wciąż wałkowany i pewnie jeszcze długo wałkowany będzie ale to nie zwalnia ludzi takich jak ja czy Wy do ciągłych prób zmiany myślenia o nauczaniu.

 

Bajkę od której chcę zacząć prawdopodobnie znacie, bo krąży po sieci, choć ja pozwoliłam sobie jak zwykle na dołożenie jej kilku elementów, posplatanie różnych wersji w całość jak na opowiadacza przystało  i mam nadzieję, wzbogacenie trochę jej treści i przesłania.

 

SZKOŁA ZWIERZĄT

 Pewnego razu zwierzęta postanowiły założyć szkołę.

„Dosyć już – zgodnie stwierdzono – biegania samopas po lesie. Młode zwierzęta muszą być porządnie przygotowane do życia! Trzeba założyć szkołę.”
Wyłoniona podczas dyskusji Rada przygotowała program nauczania. Jako, że Zając nalegał, żeby w szkolnym programie znalazły się biegi, Ptak nalegał, żeby znalazło się latanie, Ryba pływanie, Wiewiórka chciała wspinaczki po gałęziach a Kret optował za umiejętnością rycia w ziemi, to zebrali te wszystkie wnioski do kupy i opracowali wytyczne programowe. Następnie zdecydowali, że są to przedmioty obowiązkowe.

„Ale kto będzie uczył dzieci?” – spytała zatroskana Wilczyca, która była autorką lekcji o tropieniu z wiatrem, która to lekcja jak się potem okazało była lubiana przez prawie wszystkich uczniów.

„My sami! Będziemy uczyć tego, co potrafimy najlepiej a co jest niezbędne w życiu!” – zdecydowała Rada, która jak pamiętamy składała się z Zająca, Żaby, Ryby i Ptaka, Kreta i Wilczycy  oraz niektórych innych zwierząt, które zgodziły się na program.

Wytyczono miejsce na szkołę, zwołano uczniów i nauczyciele przystąpili do pracy, a uczniowie do nauki...

 I wiecie, Zajączek bez trudu zdobywał szóstki za bieganie, ale wspinaczka po gałęziach nie szła mu najlepiej. Nieustannie odpadał, uderzając się w tył głowy. Wkrótce pojawiły się u niego pewne objawy uszkodzenia mózgu i problemy z bieganiem. Okazało się, że nie biega już na szóstkę, ale na trójkę, a jeśli chodzi o wspinanie się po gałęziach, to i tak zawsze robił to na jedynkę. Ptaszkowi pięknie szło latanie, ale nie był zbyt dobry w ryciu w ziemi. Bez przerwy łamał sobie dziób albo skrzydła. Bardzo szybko zaczął dostawać trójki za latanie i oczywiście jedynki za rycie w ziemi. Przeżywał piekło, wspinając się po gałęziach. Węgorzyk natomiast wszystko robił na pół dobrze. To on został  prymusem na półrocze.

 

Kaczuszka osiągnęła najlepsze wyniki w pływaniu, okazała się nawet lepsza od nauczyciela. Niestety, z latania otrzymała tylko 4 -, a z bieganiem zupełnie nie dawała sobie rady... Podczas gdy inni trenowali pływanie ona uczyła się biegać. Po pewnym czasie jej powykrzywiane nóżki tak były zmęczone, że osiągnęła tylko przeciętne wyniki w pływaniu. Za to uwierzyła, że jest niezdolna i niczego nie potrafi. Patrzyła z zazdrością na Zajączka, który biegał na krótkie i długie dystanse, wyprzedzając innych. Chociaż i on z czasem stał się markotny, zwłaszcza gdy dostał polecenie dodatkowych lekcji z fruwania. Ambitny Zajączek ćwiczył całymi godzinami wzlatywanie w powietrze, ale nigdy nie spotkał się z aprobatą swego nauczyciela. O lądowaniu nie będę nawet wspominać. Posmutniał i już go nic nie cieszyło.

Z małą Wiewiórką – mistrzynią we wspinaniu – stało się to samo. Po kilku lekcjach z pływania i latania, zaczęła chodzić na wagary. Wkrótce do niej dołączył młody Orzeł, który wzlatywał „inaczej” niż oczekiwał tego nauczyciel. Był też „mierny” w innych przedmiotach...

Dorosłe zwierzęta przed kolejnym półroczem, zebrały się na Radę. Podsumowały wyniki nauczania w szkole. Zgodnie stwierdziły, że dzieci są mało zdolne ale przede wszystkim nie dość pilnie się uczą, sprawiają też duże trudności wychowawcze. Uchwalono, że Rada spotka się z rodzicami i zleci większą współpracę ze szkołą oraz zaostrzenie dyscypliny.

„Ale czy to na pewno im pomoże?” – pomyślała Wilczyca.

 Tymczasem dzieci, jak to dzieci, czuły potrzebę zabawy. Wiewióreczki przyniosły skakankę. Zajączek ochoczo przyłączył się do skakania ale Kaczuszka i mały Bóbr stali z boku tylko patrząc, chociaż i Wiewióreczki i Zajączek zachęcali kolegów i koleżanki do wspólnej zabawy. Wreszcie mały Bóbr nie wytrzymał i mruknął:

- Dobrze wam mówić jak wszyscy tak swobodnie podskakujecie. Ja nie potrafię skakać, próbowałem ale nie wychodzi.

- Mnie też nie bardzo, nie mam w tej zabawie szans – potwierdziła Kaczuszka.

Zajączek i Wiewióreczki stanęły zdumione i zamyślone. A potem Ostroząbka roześmiała się.

- Nie szkodzi. Nie musicie skakać. Przecież w zabawie ze skakanką chodzi o to aby nie dotknął cię sznur. Co za różnica dołem czy górą? Pobawmy się razem.

I pokazała co ma na myśli. Po chwili Kaczuszka i mały Bóbr radośnie przebiegali pod sznurem a Zajączek i Wiewióreczki nad. Trzeba było co prawda zmienić nieco sposób zabawy z trzymania skakanki przez jedno zwierzątko na trzymanie przez dwoje ale to okazało się jeszcze fajniejsze. Jedno zwierzątko trzymało za jeden koniec skakanki, drugie za drugi, na sygnał oboje zaczynały nią kręcić a trzeci albo skakał albo biegł pod sznurem.

Zwierzątka znowu odzyskały wiarę w siebie i radość ze wspólnego przebywania na jednym podwórku szkolnym. Pewnego dnia postanowiły zrobić sobie huśtawkę.  Młody Orzeł i inne ptaki, pozbierały wełnę zgubioną przez owce na pastwisku a  pajęczyca Sylwia uplotła z tej wełny sznur. Mały Bóbr znalazł odpowiednią kłodę, którą tak poobgryzał ząbkami że zrobił z niej ławeczkę, Dzięciołek wykuł w niej dziurki  a potem wspólnie z Kaczuszką przeciągnęli sznur  przez te otwory i dobrze zamocowali. Kiedy węzły były gotowe, Wiewióreczki chwyciły końce sznura i weszły na gałąź a tam przywiązały równo oba sznury podtrzymujące huśtawkę do mocnej gałęzi.

 

Rodzice i nauczyciele, którzy tego dnia przyszli do szkoły oniemieli ze zdumienia widząc taki wspaniały rezultat ich wspólnej pracy.

- Praca zespołowa! – wykrzyknął sam pan dyrektor. – To jest to! I postawił wszystkim wielkie szóstki w dzienniku. Były to pierwsze takie same i to pozytywne oceny dla każdego ucznia.

Podczas zakończenia roku zaś powiedział: Nie każdy ma te same zdolności ale każdy posiada przyjaciół. Dzięki nim i własnym talentom, możemy dokonywać czynów, których nie dokonalibyśmy w pojedynkę, nawet gdybyśmy mieli z czegoś same szóstki.

Rodzice i uczniowie bili brawo z prawdziwym zapałem, bo były to słowa, które każdy rozumiał i z których się cieszył. A także na które każdy czekał.

I wiecie, może nie jest łatwym takie prowadzenie zajęć aby naprawdę każde dziecko zostało pochwalone za podniesienie swego poziomu ale to, że nie łatwe, nie znaczy niemożliwe. Jedna z moich córek miała szczęście trafić właśnie na taką nauczycielkę. W klasie był poziom bardzo zróżnicowany a do tego kilkoro z dzieci miało stwierdzone lekkie upośledzenie umysłowe. Pomimo tego na koniec roku absolutnie każde dziecko dostało dyplom i nagrodę za postępy w nauce. Jednak nie było to bezpodstawne wyróżnienie, takie byłoby wręcz szkodliwe, bo prędzej czy później dzieci zdały by sobie sprawę z pustego gestu.
Te dyplomy były dopasowane do konkretnego dziecka.

Nauczycielka doceniła postępy każdego z dzieci na polu, które dla danego ucznia było najtrudniejsze. Jeśli komuś sprawiało trudność czytanie a przy tym naprawdę się starał nadążyć za klasą to dostał dyplom za poprawę swojej umiejętności. Gdy nie umiał w matematykę ale na ile mógł na tyle się w niej poprawił, dostał za postępy na tym polu itd.

Miałam możność jeszcze długo obserwować te dzieciaki, już po wyjściu spod skrzydeł tej cudownej kobiety. Widziałam jak się o siebie wzajem troszczą, przekazują sobie lekcje bez ingerencji dorosłych, bez dzwonienia i proszenia, gdy kogoś nie było w szkole. Kto mieszkał blisko kogo, ten zachodził i przekazywał informacje. Był to skutek pracy owej nauczycielki na początkowym etapie nauczania, która uświadamiała, pokazywała, troszczyła się o dzieciaki nawet poza szkołą ( np. potrafiła załatwić rodzicom konsultacje u okulisty w Warszawie i zabrać tam dziecko razem ze swoim synem, który też miał problemy ze wzrokiem, załatwiła basen i choć nie musiała, bo nie udało się tego zorganizować w ramach WFu, to prowadziła tę grupę i pomagała rodzicom w doborze trenera itp.)  i jak napisałam wyżej, doceniała najdrobniejsze postępy w nauce.
Jej zaangażowanie sprawiło, że dzieci miały nie tylko słowa o tym jak należy się zachowywać i uczyć ale widziały, że nauczycielka sama się do tych słów stosuje.  Dlatego te wartości, które im wpajała, cierpliwość, docenianie swoich postępów, pewność, że praca się opłaca (chacha,  nie ma to jak rym w artykule ), zostały z nimi na długo.
Czy na całe życie, trudno stwierdzić, bo tu wchodzą czynniki rodzinne, ale na pewno nawet dzieci z rodzin dysfunkcyjnych dostały przykład, na którym mogły się oprzeć i budować.

I marzy mi się więcej takich ludzi w nauczaniu. A to wcale nie jest przypadek czy się tam znajdą a świadome działanie nas wszystkich. Społeczeństwa, a szczególnie oczywiście rodziców. Jeśli będziemy do tego dążyć, szukać sposobów weryfikacji kadry nauczycielskiej tak by mogła sprostać niełatwemu obowiązkowi jakim jest wychowywanie, wtedy mamy szansę na zwiększenie proporcji na korzyść fantastycznych nauczycieli.

Dziękuję, że dotarliście tutaj, jeśli podobają się wam moje artykuły to zachęcam do obserwowania bloga.

Znajdziecie mnie też na kanale YouTube, gdzie Wam opowiadam

Na Instagramie: Gdzie dodaję dużo treści codziennie
 

Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu”